De halve marathon Egmond 2017 was de 45ste editie van dit renevenement. Dit jaar zou ik eigenlijk niet meedoen, want ik wilde een keer van de zijlijn mee kijken en de sfeer proeven. Toch begon het te kriebelen en rende ik uiteindelijk alsnog mee.
Start halve marathon Egmond 2017
Helaas had ik mijn dag niet. Mijn startnummer was kwijt en mijn koptelefoontjes waren nergens te bekennen. We vertrokken te laat en op het laatste moment (drie minuten voor de start) ontdekte ik dat ik moest plassen. Een groep renners was zo vriendelijk mij voor te laten gaan bij de Dixie-toiletten. Net op tijd stond ik – toch met startnummer, en met geleende koptelefoontjes – in het juiste startvak. Om precies 12.33 uur ging ik van start. De sfeer zat er bij zowel de renners als het publiek goed in, dus dan begin je ondanks hoe je dag loopt toch met een grijns op je gezicht.
De eerste post
De strandafgang was mul en ik bereidde me voor op lange, zware kilometers. Na een paar honderd meter bleek het zand echter best stevig. Ik rende prima kilometers, op dat zweverige geluksgevoel dat je krijgt van een hardloopevenement. Bij de eerste stoppost merkte ik dat mijn ademhaling niet zo lekker ging. Daarom dronk ik even wat en at ik een banaan. Meteen daarna ging ik verder, onderweg zoveel mogelijk aangespoelde zeesterren ontwijkend (het waren er duizenden en dat was indrukwekkend). Ook keek ik regelmatig naar de zee rechts van mij: een prachtig uitzicht!
De duinen in
De strandopgang was mul en steil en ik denk het zwaarste onderdeel van de halve marathon Egmond. Als je het strand hebt gehad, ben je echter nog niet eens op de helft. In de duinen nam ik even een paar kilometer om op adem te komen, en ik rende op rustig tempo. Toch gebeurde het rond de negen kilometer: ik kreeg een flinke steek in mijn zij.
Er is bij mij helaas maar één manier om van een steek af te komen, en dat is rustiger aan doen. In dit geval betekende dat een stuk wandelen. Dat is funest voor je tijd, dus ik baalde. Toen de steek verdween en even later weer terugkwam, zakte de moed me in de schoenen.
Post na post
Normaal pak ik het rennen weer op na een korte wandelpauze. Ook nu deed ik dit, maar ik werd door de steken (inmiddels links en rechts) gedwongen om afwisselend te wandelen en te rennen. Toen ik bij de zeventien kilometer zeker wist dat ik de twee uur niet meer ging halen, kon ik wel janken. Daar werden de steken echter ook niet minder van, dus af en toe stoppen, wandelen en doorgaan was het enige wat ik kon doen. Stoppen was geen optie. Uiteindelijk moest ik hoe dan ook terug naar Egmond, dus dan kon ik dat beter richting medaille doen dan van het renpad af.
Halve marathon Egmond 2017: de finish
Ik dacht niet meer dat ik het in me had, maar de eindsprint lukte alsnog. Met een laatste restje adrenaline kon ik de steken negeren. Mijn eindtijd was de beste voor de halve marathon Egmond tot dusver, maar ik kon er niet van genieten. Ik wist dat ik onder deze condities (weinig wind) een veel betere run had kunnen doen en dat stak behoorlijk (misschien nog wel meer dan mijn zij). Achteraf zag ik dat de eerste tien kilometer prima gingen, maar daarna zakte het in.
Halve marathon Egmond 2018
Ik had bedacht dat de halve marathon Egmond 2017 voorlopig de laatste voor mij zou zijn. Dit was vóórdat ik wist dat ik hem niet binnen twee uur zou halen. Er staat me dus wat te doen: trainen voor 2018 en hopen dat ik het dan wel haal. Mijn grootste uitdaging wordt opnieuw het strand rustiger aanpakken zodat ik meer energie overhoud voor de rest (en dan hopelijk ook de steken weg blijven – alhoewel het in dit geval samenhing met de slechte ongesteld-word-timing ooit, namelijk diezelfde middag). Mijn tijd voor de halve marathon Berlijn verbreken zou pas echt een goede zijn… Hoop doet leven, zeggen ze toch? 😉
Hierbij een schouderklop en een thumbs up voor alle hardlopers die ook mee renden op zondag 8 januari 2017!
![[recept] Feestelijke pannenkoeken](https://gezondergenieten.nl/wp-content/uploads/2014/07/Pannenkoekjes-150x150.jpg)
Geef een reactie