Halve marathon Egmond 2016

Een jaar geleden rende ik mijn allereerste halve marathon. Nu, een jaar later, ren ik de tweede. Mijn doel was een eindtijd van onder de twee uur. Een uitdaging? Ja, dat kun je wel stellen!

Mijn gezicht lacht, mijn lichaam huilt. ;) — Mijn gezicht lacht, mijn lichaam huilt. 😉

De halve marathon Egmond 2016 leek een iets makkelijkere te worden dan voorgaande jaren. De beloofde regen bleef uit. Helaas stond er zo’n stevige wind dat ik uiteindelijk liever regen had gehad… of sneeuw. 😉

Halve marathon Egmond 2016: de voorbereidingen

Voor mijn eerste halve marathon, ook in Egmond, raakte ik geblesseerd. In korte tijd moest ik mijn afstand opbouwen en dat ging me niet in de koude kleren zitten. Dit jaar stond ik er een stuk beter voor. Ik rende een paar weken van tevoren nog een PR op de 11 kilometer (onder een uur) en ter voorbereiding op de halve marathon zelf had ik een week eerder nog bijna achttien kilometer op een rustig tempo gerend. Na een week rust moest het helemaal goed zijn, dacht ik… tot ik de dag voor de marathon geveld werd door een flinke verkoudheid.

Niet gaan was geen optie. Met koorts ren ik niet, maar omdat ik buiten vermoeidheidsverschijnselen en keelpijn weinig klachten had, wilde ik de uitdaging hoe dan ook aan gaan. Waar ik vorig jaar met de pendelbus naar Egmond reed, besloot ik dit jaar voor een betere optie te gaan: de fiets. Dat bleek een tegenvaller. Behalve kilometers achter elkaar tegenwind (lees: storm) werd ik zo omgeleid via hartje Egmond dat ik uiteindelijk zestien kilometer verder op mijn eindbestemming kwam. Ik had nog een uur om wat te eten, drinken, en bij te komen. De uitdaging werd nog ietsje groter.

De halve marathon

Klaar voor de start… nee, dat was ik niet echt. Alsnog vol goede moed jogde ik richting het strand. Mijn muziek speelde, ik was opgewarmd, en de halve marathon kon beginnen.

Wat ik niet wist, is dat er achteraf in de krant uitslagen kwamen te staan van professionele hardlopers die sinds 1985 niet meer zo’n slechte halve marathon in Egmond hadden gerend als in 2016. Wat ik ook niet wist, is dat het zand zo mul zou zijn. Wat ik ook niet wist, is hoe de tegenwind (lees: storm) die ik eerder op de fiets tegenkwam nu zo was gedraaid dat je van voren gezandstraald werd. Had ik dat geweten, dan was ik misschien wat minder streng voor mezelf geweest. 😉

egmond3

Wat ik wel wist, is dat mijn tijden weinig hoopgevend waren. Ik rende rond de zes minuten per kilometer, terwijl ik minimaal op een halve minuut sneller had gerekend. Het strand duurde eindeloos, de wind (lees: storm) was ongenadig en van versnellen was nauwelijks sprake. De opluchting was dan ook enorm toen eindelijk de opgang naar de duinen in zicht kwam.

Ik voelde mijn hart in mijn keel, de zompige aantrekkingskracht van het diepe modderzand onder mijn voeten, en de kou van een echte Nederlandse winter (net niet ijzig, maar wel een fatsoenlijke bibberkou). Om mij heen zag ik lachende gezichten, want iedereen voelde het gelijk: na deze duinopgang was je gered. Met de storm in je rug ging rennen een stuk makkelijker.

Na nog een paar kilometer voelde ik dat ik mijn energie op het strand had verbruikt. Reservetank? Ook leeg. Ik stond net iets te lang stil bij de eerstvolgende water-thee-banaan-stand dan strikt noodzakelijk en jogde met tegenzin verder. Bij dertien kilometer trok ik mijn mouwen over mijn handen tegen de kou. Met veertien kilometer ontdekte ik dat ik hierdoor mijn sportband had uitgeschakeld. Met vijftien ging ik een stuk lopen. Met zestien, zeventien, achttien en negentien kilometer ook. Het allerlaatste stukje versnellen bij de finish kwam uit onbekende bron (ik weet nog steeds niet hoe me dat is gelukt). Maar: ik was klaar. En al wilde ik eerder al opgeven omdat ik mijn eindtijd nooit meer zou kunnen halen: ik had toch de halve marathon uitgerend.

egmond1

De nasleep

Een selfie was een goed excuus om even stil te staan, maar ik moest toch naar huis. Mijn benen hadden daar weinig zin in. Eenmaal op de fiets voelde mijn lijf hoe fijn het was om eindelijk te zitten. Met de wind in de rug haalde ik honderden auto’s en zes bussen in en was ik dankbaar voor mijn keuze om de fiets te pakken. Waar ik vorig jaar een week lang ziek was, knapte ik dit jaar een stuk sneller op. Op mijn eindtijd en de tegenvallende fietstocht heen na was het voor mij toch een succes. Mijn exacte eindtijd? Volgens anderen zou het rond de 2 uur 10 liggen, maar doordat mijn fitnessband tussentijds stopte én mijn tag kapot was ( 🙁 ), kan ik dit niet met zekerheid zeggen.

Halve marathon Egmond 2017?

Mijn doel blijft om de halve marathon in twee uur uit te lopen – ook al weet ik dat het in Egmond extra lastig is. In Berlijn krijg ik in april een nieuwe kans, als ik daar de halve marathon ren. Het blijft voor mij een goede motivatie om me in te schrijven voor de halve marathon van Egmond, dus… ik houd de datum in 2017 voor de zekerheid vrij!

Ben of ken jij iemand die ook mee rende in de halve marathon van Egmond in 2016?